Η επιθυμία της Ουκρανίας να εισέλθει στο ΝΑΤΟ παρά τις προειδοποιήσεις της Ρωσίας και αψηφώντας συμφωνίες που είχαν πραγματοποιηθεί από το 1991, με το τέλος του ψυχρού πολέμου και την πτώση του Βερολίνου, πυροδότησε την αντίδραση της Μόσχας.
Προ λίγων ημερών πραγματοποιήθηκε αυτό που φοβόταν ολόκληρη η Ευρώπη και ο δυτικός κόσμος, μια ρωσική εισβολή στα ουκρανικά εδάφη. Ο πόλεμος όμως δεν θα τελειώσει εκεί, ο πραγματικός πόλεμος τώρα θα αρχίσει.
Η Ευρώπη καθημερινά απαντάει με κυρώσεις, κυρίως οικονομικές, (γεγονός που φτάνει τα όρια του αστείου, όταν επιβάλλουν οικονομικές κυρώσεις, Χώρες οι οποίες είναι καταχρεωμένες στην Ρωσία πχ η Γερμανία, που χρωστάει περί τα δύο τρις) σε μία προσπάθεια να περιορίσει τις κινήσεις του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο Πρόεδρος δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα, καθώς από το 2014 έχει διαμορφώσει έτσι την οικονομική πολιτική της χώρας, ώστε να μην πληγεί άμεσα από ένα τέτοιο πακέτο κυρώσεων. Γνωρίζει καλά, ότι η Δύση είναι εξαρτημένη από το φυσικό αέριο που της παρέχει. Αν η Ρωσία αποφασίσει να διακόψει την παροχή φυσικού αερίου, οι βιομηχανίες θα υποφέρουν, ενώ ένα δεύτερο πιθανό σχέδιο θα μπορούσε να είναι η εκτόξευση των τιμών αυτών των παροχών. Οι επιπτώσεις, θα γίνουν πολύ γρήγορα αισθητές κυρίως στη Γερμανία και την Ιταλία.
Όσον αφορά το στρατιωτικό κομμάτι, ο ουκρανικός λαός προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απειλή, όμως είναι αρκετά υποδεέστερος του ρωσικού, ενώ αφ` ετέρου, στις τάξεις του Ουκρανικού στρατού υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό φιλορώσων στρατιωτικών οι οποίοι δεν επιδεικνύουν ιδιαίτερη διάθεση μαχητικότητας εναντίον των Ρώσων τους οποίου θεωρούν «αδερφούς».
Στο διάγγελμά του, ο Πούτιν αναφέρει πως δεν θέλει να πλήξει αμάχους (κάτι που δυστυχώς φαίνεται πως δεν ισχύει, με βάση τις εξελίξεις των τελευταίων ωρών). Παράλληλα, προειδοποιεί τα υπόλοιπα κράτη, λέγοντας πως αν αναμειχθούν θα «υπάρξουν συνέπειες που δεν έχετε γνωρίσει ποτέ στην ιστορία σας». Πράγμα το οποίο, μπορεί εύκολα να εκλάβει κανείς, ως μία ευθεία απειλή για τη χρήση πυρηνικών.
Με βάση τα παραπάνω, γίνεται σαφής η παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και η ανάγκη της κάθε χώρας να προσπαθήσει να θωρακίσει την άμυνά της, κάτι που είχε παραμεληθεί τα τελευταία χρόνια από αρκετές Χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της δικιάς μας) διότι αναδεικνύεται πλέον στην πράξη ότι οι οποίες απειλές δεν είναι πλασματικές.
Το ΝΑΤΟ από την πλευρά του, έχει καταστήσει σαφές πως δεν πρόκειται να αναμιχθεί. Παρόλα αυτά, δεν παύει να υφίσταται το ενδεχόμενο ο πόλεμος να εξαπλωθεί. Ένα πιθανό σενάριο είναι, η Ρωσία να κυνηγήσει ουκρανούς πολίτες στην προσπάθεια διαφυγής τους σε πολωνικό έδαφος, με επακόλουθο τη σύγκρουση Πολωνίας-Ρωσίας, που θα οδηγήσει αυτόματα σε εμπλοκή του ΝΑΤΟ και των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, αφού η Πολωνία ανήκει σε αυτό.
Ένα ακόμη ενδεχόμενο είναι, ο ρωσικός στρατός να χτυπήσει ευρωπαίους πολίτες που για οποιοδήποτε λόγο βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία, πιέζοντας έτσι τις δυτικές κυβερνήσεις να απαντήσουν.
Η Δύση, δηλώνει ανοιχτά την στήριξή της προς την Ουκρανία, με το προβάδισμα των κινήσεων να εξακολουθεί να κατέχει ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ωστόσο, η έκβαση του πολέμου πρόκειται να επηρεάσει τη γεωπολιτική σκακιέρα και να αλλάξει τα όσα γνωρίζαμε έως σήμερα, αναδιαμορφώνοντας την Ανατολή.
Βεβαίως υπάρχουν κάποια ερωτήματα που θα απαντηθούν προφανώς στο εγγύς μέλλον από τις εξελίξεις:
Πρώτον, γιατί ενώ οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν ακριβώς πότε θα γίνει η επιθετική ενέργεια και τις συνέπειες μιας οικονομικής – ενεργειακής κρίσης κυρίως στην Ευρώπη, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ προσφάτως ακύρωσε την κατασκευή του προσυμφωνημένου αγωγού eastment, που θα έδινε στο μέλλον την δυνατότητα ενεργειακής απεξάρτησης των Ευρωπαϊκών χωρών από τους Ρώσους; και μάλιστα το παράδοξο είναι η έλλειψη οποιασδήποτε αντίδρασης από την πλευρά του Ισραήλ.
Δεύτερον, ο Πούτιν δεν προέβη σε καμία ενέργεια, ούτε καν την μείωση των ροών αερίου προς την Ευρώπη, ενώ υπάρχουν τόσες βαρύγδουπες καταδικαστικές δηλώσεις των ηγετών Ευρωπαϊκών χωρών.
Μας μένει λοιπόν να παρακολουθήσουμε ποια τελικά είναι η συμφωνία που υπάρχει μεταξύ των Ρώσων και Αμερικανών και να δούμε αν και πόσο επηρεάζει τα δικά μας συμφέροντα στην περιοχή.
Ας ελπίσουμε, ότι από εδώ και πέρα θα γίνεται η χρήση της διπλωματικής επιστήμης για την επίλυση των διαφορών και όχι της βίας. Να μη χαραχθεί ποτέ ξανά ο πόνος και η απώλεια στα μάτια αθώων ψυχών. Εξάλλου, «Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο, είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη»
Σούν Τζου. 5ος αι. π.Χ.
Φοιτήτρια Γεωπολιτικής ΕΚΠΑ
Πολυχρονοπούλου Αθηνά
