Αγαπητοί μου αδελφοί ,
Αξιωνόμαστε και φέτος να βρεθούμε όλοι μας προσκυνητές της ταπεινής φάτνης του ενανθρωπίσαντος Θεού. Στην ταραγμένη ιστορία του ανθρωπίνου γένους, τη γεμάτη πόνο, φόβο και απελπισία, εμφανίζεται ξανά ο Κύριος των δυνάμεων και της αγάπης, ο Νικητής του φόβου και του θανάτου, ενδεδυμένος την ανθρώπινη φύση, με σκοπό να αποκαταστήσει την δική Του εικόνα στην πεσμένη μας ύπαρξη.
Γνωρίζω πως σας απευθύνω αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα εν μέσω σκιάς θανάτου. Η παγκόσμια πανδημία που ανέτρεψε συθέμελα την καθημερινότητά μας και μας οδήγησε με τρόπο βίαιο σε μία νέα καθημερινότητα, είναι ακόμη παρούσα. Το ελπιδοφόρο μήνυμα των Χριστουγέννων, σαν το αστέρι εκείνης της νύχτας, το υποδέχεται ένα πηχτό σκοτάδι ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Μπορεί, με τη δύναμη του Θεού, να έχουμε στη διάθεσή μας περισσότερα επιστημονικά όπλα άμυνας από όσα τα δυό προηγούμενα χρόνια. Γνωρίζουμε περισσότερα και έτσι υπερβήκαμε τουλάχιστον την απομόνωση του εγκλεισμού που, κατά το πρόσφατο παρελθόν, μας στέρησε τη φυσική παρουσία αγαπημένων ανθρώπων. Ο εχθρός, όμως, παραμένει. Εχθρός απρόβλεπτος, αινιγματικός και δυστυχώς οδυνηρός. Συνάνθρωποί μας συνεχίζουν να νοσούν και καθημερινά αποχωριζόμαστε πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα κάθε ηλικίας, ακόμη και έφηβους, ακόμη και παιδιά, γεγονός που καθιστά το πένθος μας δυσβάσταχτο. Και όλα αυτά, δυστυχώς, με αυξανόμενο ρυθμό.
Οι ραγδαίες εξελίξεις δυσκολεύουν όλους μας να προσαρμοστούμε γρήγορα στα νέα δεδομένα. Ακόμη και η άμυνα που προσφέρει ο εμβολιασμός στην επέλαση αυτού του αόρατου εχθρού, δεν έγινε δυστυχώς αποδεκτός από όλους, εξαιτίας παραπληροφόρησης και φόβου μπροστά στο άγνωστο. Πολλοί από τους αδελφούς μας αποστασιοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα, πέρα από τις επιπτώσεις στην υγεία του σώματος, να υφιστάμεθα όλοι μας την οδύνη της διαφοροποίησης ακόμη και εντός της Εκκλησίας μας.
Είναι στιγμές που η φωνή του ψαλμωδού γίνεται φωνή δική μας: «Έως πότε», ρώτα στον δωδέκατο ψαλμό του ο Δαυίδ, «έως πότε, Κυριε, θα κάνω σχέδια να λυτρωθώ κι όμως, θα παραμένουν στην καρδιά μου, μέρα και νύχτα, οι οδύνες;»
Τα Χριστούγεννα, αγαπητοί μου αδελφοί, αποτελούν την μεγάλη απάντηση εκ μέρους του Θεού στον αβάσταχτο ανθρώπινο πόνο. Είναι η επουράνια ανταπόκριση στην ιδιαίτερα μεγάλη φετινή μας ανάγκη για χαρά, παρηγοριά και ελπίδα. Ούτε φέτος θέλησε ο Θεός να αφήσει τον άνθρωπο στερημένο από την αγάπη Του. Βρισκόμαστε ξανά στη Βηθλεέμ, ως ευγνώμονες μάρτυρες της παρουσίας Του ανάμεσά μας, της εκδήλωσης της απέραντης φιλανθρωπίας Του, της άρρητης βούλησής Του να συναντήσει το πεσμένο Του πλάσμα και να ανανεώσει ξανά την προοπτική μας να γίνουμε κατά χάριν υιοί και θυγατέρες Θεού.
Στο σχέδιο αυτό του Θεού μπορούμε να συμβάλουμε και εμείς στο μέτρο των δυνάμεών μας. Η ζωή, σε κάθε μας βήμα, μας προσφέρει ευκαιρίες ομοίωσης με τον Δημιουργό μας. Ευκαιρίες να συντονιστούμε με τη δική Του αγάπη και να τη σκορπίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας στον κόσμο. Τέτοια ευκαιρία μας προσφέρει και ο εμβολιασμός. Η πράξη αυτή, αδελφοί μου, δεν αποτελεί για μας ιατρική, αλλά ηθική και πνευματική πρωτοβουλία. Η Εκκλησία μας, με τον πλέον επίσημο τρόπο, διακήρυξε την πράξη αυτή ως ένα ύψιστο καθήκον αλληλεγγύης και προστασίας της ζωής μας και της ζωής του αδελφού μας. Υπερασπιζόμαστε το δώρο της ζωής, το δικό Του δώρο και γινόμαστε, κατά το μέτρο των δυνάμεών μας, συνεργάτες του Θεού στον μεγάλο σκοπό του ερχομού Του στη γη. Ποιού σκοπού; Να μας δώσει ζωή και περίσσευμα ζωής.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Θάνατος είναι κυρίως ο χωρισμός και η απομόνωση. Ζωή είναι η ενότητα και η κοινωνία. Τα Χριστούγεννα είναι η αποκατάσταση κοινωνίας Θεού και ανθρώπων. Εγώ, με πατρική αγάπη και έντονο προσωπικό ενδιαφέρον σας προτρέπω να συμβάλουμε στην ενότητα της ζωής και να μεταβάλλουμε το μέγα μυστήριο των Χριστουγέννων, το μυστήριο της ζωής και της κοινωνίας, σε προσωπική μας υπόθεση. Τη νύχτα εκείνη, τη νύχτα του μεγάλου μυστηρίου, τον δρόμο προς το θείο βρέφος της ζωής βρήκαν οι ταπεινοί. Είτε βοσκοί είτε Μάγοι, με τον ίδιο τρόπο ενήργησαν: Εγκατέλειψαν τον μικρόκοσμό τους, τα προσωπικά τους δεδομένα, την ησυχία και την εξασφάλισή τους και πήραν ενωμενοι τον ίδιο δρόμο προς την πηγή της αγάπης, υπακούοντας στο κάλεσμα των Αγγέλων. Αιώνες τώρα, παρά τις δυσκολίες και τις ανθρώπινες αδυναμίες, η Εκκλησία αναζήτησε στην ενότητα της την αλήθεια και με την ενότητα αυτή, την διακήρυξε στον κόσμο. Ας γίνουμε όλοι συμμέτοχοι αυτής της ενότητας και ας μην επιτρέψουμε στον φόβο και την ανασφάλεια που προκαλούν πηγές αμφίβολης προελεύσεως, αμφίβολων στοιχείων και, ιδιαίτερα, αμφίβολων σκοπιμοτήτων, να μας εκτρέψουν από την οδό που οδηγεί στη Βηθλεέμ και να μας οδηγήσουν σε οδυνηρά αδιέξοδα.
Η άρνηση αδελφών μας προς κάθε τι που η επιστήμη, ως δώρο Θεού στον άνθρωπο, μας προσφέρει, τους μετατρέπει, από μάρτυρες ελπίδας και συμφιλίωσης σε συμμέτοχους του πειρασμού του πανικού και της ταραχής. Αναλογίζομαι με αγωνία την ευθύνη μας να μαρτυρήσουμε προς τον κόσμο τον Χριστό ως βασιλέα της χαράς και της ειρήνης. Και η πιο αξιόπιστη μαρτυρία είναι ο τρόπος που ενεργούμε και συμπεριφερόμαστε εμείς οι ίδιοι. Για τον λόγο αυτό, σας προτρέπω με όλη μου την καρδιά να μεταβάλουμε την φετινή μεγάλη εορτή σε ευκαιρία ανανέωσης της εμπιστοσύνης μας στην Εκκλησία και την επιστήμη αλλά και σε ευκαιρία ανανέωσης της αγάπης μεταξύ μας. Ο Θεός βρέθηκε ανάμεσά μας με την απόλυτη βεβαιότητα πως αξίζουμε την προσφορά του και πως ολόψυχα θα στραφούμε προς το ιλαρόν φως του προσώπου Του. Ας δικαιώσουμε αυτήν την εμπιστοσύνη Του και ας αποδειχθούμε συνεργοί του έργου της Σωτηρίας, του οποίου το ξεκίνημα γιορτάζουμε σήμερα.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα!
